Moc a moc
„Mowa jest dziełem ludzkości – doskonalonym przez tysiąclecia, jednak nie idealnym. Zdarza się, że z mniej lub bardziej wyjaśnionych powodów, niektóre rzeczy lub idee otrzymują tę samą nazwę. Tak jest w przypadku mocy. Co zatem rozumiemy poprzez moc? Zwykłą siłę; dotyczy ona zarówno mięśni, jak i czegoś bardziej abstrakcyjnego, jak na przykład argumentów. Funkcjonuje ona wyłącznie w świecie materialnym, pochodzi od ludzi, zwierząt lub natury. Nieraz zdarzyło mi się usłyszeć: te fale uderzyły z niebywałą mocą!
Z kolei Moc odnosi się wyłącznie do magii, będąc często używana jako jej synonim.
To, co człowiek potrafi pochwycić swoim umysłem, przekształcić, naginając do własnej woli, a następnie uzewnętrznić – to właśnie nazywamy Mocą. Zarazem siła ta nie należy do nikogo, każdy ją zna od chwili narodzin i wędruje przez życie, podświadomie czując jej obecność.”
Z Krótkiego przewodnika po nazwach świat budujących,
pióra Dominica Rendeza
Rytuał
„Dzień, w którym ze świata zniknęła magia, jest opisywany w kronikach jako początek okresu wojen domowych i powszechnej nienawiści. Spośród wszystkich władców wtedy panujących, zaledwie jeden zdołał zatrzymać Moc, zapewniając tym samym dobrobyt w swoim państwie. Każde dziecko zna jego imię: Kaster II. Więcej przeczytać można o nim w innych fragmentach niniejszego dzieła. W tym miejscu pragnę skupić się na zagadnieniu ceremonii przez niego ustanowionej.
Kapłanka, która stała się pierwszą Amforą Magii, przedstawiała się jako Irene. Był to jej przydomek świątynny, a prawdziwe imię zatonęło w pomrokach dziejów. Pochodziła z ludu. Zaklęcie wiążące magię na ziemi, wypowiedziane przez Kastera II, wybrało ją na Błogosławioną.
To Irene, za sprawą otrzymanych wizji, wyjawiła, że jej serce będzie potrafiło pomieścić magię zaledwie przez dwadzieścia lat. Po upływie tego okresu należało ją zabić, zaś serce wyciąć i wycisnąć z niego do kielicha całą krew, którą zawierało. Otrzymane w ten sposób osocze miało być czystą Mocą. Nie dość tego – tuż przed tym wydarzeniem, Błogosławiona powinna wybrać swoją następczynię; stać się to miało na podstawie obrazów zesłanych przez magię.
Kaster II nie śmiał podważać słów Irene. Postanowił, że zabiciu Kapłanki powinna towarzyszyć stosowna ceremonia, która choć trochę złagodzi ból jej śmierci. Jego rozkaz został wykonany, zaś przebieg pierwszej ceremonii – dokładnie opisany. W ten sposób, bazując na tamtych zapiskach, każda kolejna Amfora kontynuuje tradycję Irene.
Niestety, znajdują się i tacy, którzy próbują zgasić iskierkę nadziei. Po nieudanym zamachu na następczynię Irene, postanowiono miejsce pobytu Kapłanki utrzymać w tajemnicy. Zwyczaj ten obowiązuje do dzisiaj.”
Z Annału Cesarskiego, będącego darem dla Biblioteki Imperialnej
Boskość Cesarza
„Kaster II był władcą królestwa Sindoru. W nocy, gdy magia zniknęła ze świata, pochwycił jej ostatnie iskry, by zapieczętować je zaklęciem w ciele młodej kapłanki, Irene. Stała się ona pierwszą Amforą Magii. Jej postać nie jest jednak na tyle wybitna, by przyćmić swym blaskiem samego Kastera II.
Urodził się on jako drugi syn pary królewskiej, Gareda i Aileen. Będąc zdolniejszym od brata, szybko stał się faworytem zarówno nauczycieli, jak i całego dworu. Jego maniery były rzekomo tak wysublimowane, że już w wieku trzynastu lat przyjmował samodzielnie zagraniczne poselstwa. Nie miał wielu towarzyszy zabaw, a spośród tych odnotowanych w pamiętnikach, warto wspomnieć zaledwie o jednym. Marcelius Kosse, syn nadwornego maga Fibiusa, zaprzyjaźnił się z Kasterem II, gdy oboje byli zaledwie małymi dziećmi. Ich przyjaźń trwała przez całe życie, aż do śmierci Marceliusa – wtedy już sławetnego uczonego, cenionego za jego prace z zakresu magii. Samobójstwo przyjaciela odcisnęło swe piętno na wrażliwym umyśle władcy.
Marcelius otruł się tydzień po tym, jak zniknęła Moc ze świata. Kaster II napisał wiele poematów, w których ubolewał nad utratą dwóch skarbów ze swojego życia. Mimo osobistej tragedii, nadal sprawnie sprawował władzę. Historycy podejrzewają, że zapoczątkowana przez niego epoka podbojów, była w rzeczywistości próbą zapomnienia o przyjacielu.
Kaster II, nie chcąc opuszczać ludu, który uratował przed utratą magii, postanowił się reinkarnować w każdym kolejnym władcy zasiadającym na tronie Sindoru. W ten sposób zyskał przydomek Wiecznego Wędrowcy. Z tego też powodu uczeni uważają, że Kaster II musiał nosić w sobie boski pierwiastek. Żaden zwykły człowiek nie był w stanie uwięzić magii, a następnie zapoczątkować świadomy łańcuch reinkarnacji. On jeden tego dokonał. Nic więc dziwnego, że świątynie poświęcone Cesarzowi stały się wkrótce stałym elementem krajobrazu Imperium Sindoru.”
Z Wiary w dobie technologii,
pióra Zety z rodu Predas
Czasy Magii i Czasy Technologii
„Czasy Magii zostały zapoczątkowane wraz z powstaniem świata. Uczeni nie potrafią podać przybliżonej daty tego momentu – wśród ludu przeważa opinia, że świat nie miał początku, bowiem istniał wiecznie. Z uwagi na olbrzymi wpływ Mocy na codzienne życie, cześć oddawano siłom natury; z czasem miejsca o większym prestiżu i wpływach przerodziły się w sanktuaria, a wyznawane tam żywioły uzyskały antropomorficzne kształty. To spowodowało olbrzymi rozwój sztuki, zwłaszcza rzeźbiarstwa. Niezależnie od różnic między poszczególnymi bóstwami, łączyły je dwa elementy: zakaz wskrzeszania umarłych oraz obietnica powrotu do cyklu natury i kolejnych narodzin.
Czasy Magii zostały zakończone gwałtownie, z dnia na dzień. Zniknięcie Mocy było wydarzeniem brzemiennym w skutki – doprowadziło do walk, w trakcie których wielu magów zostało zamordowanych. Lud doszukiwał się winnego, a nie mogąc go znaleźć, atakował osoby parające się Mocą zawodowo. Między Epoką Magii i Epoką Technologii, wyróżnia się okres zwany Podbojami Sindoru.
Trwał on sto lat. Walki momentami się nasilały, momentami słabły, jednak kolejne państwa były sukcesywnie dołączane do terytorium Sindoru, które pod koniec okresu podbojów przerodziło się w Imperium. Kolejne dziesięciolecia, należące już do Epoki Technologii, poświęcono na umacnianie władzy Cesarza oraz wewnętrzną stabilizację.
Co przyniesie przyszłość? Na to pytanie trudno jest odpowiedzieć, jednak uważny obserwator potrafi przewidzieć niektóre wydarzenia. Uważam, że dalszy rozwój technologii jest nieunikniony – ludzkość przez ostatni wiek poczyniła w tym zakresie niebywały postęp. Wkrótce mechanizmy będą mogły konkurować z czymś, co utracono, a co określa się mianem magii.”
Z Dwóch epok, dwóch światów,
pióra Rosy z rodu Bersen
Szkoła Żelaznego Szpona
„Szkoła Żelaznego Szpona uważana jest za najwybitniejszą w Imperium Sindoru. W obrębie jej murów chłopcy i dziewczęta są poddawani rygorystycznemu treningowi. Hartują zarówno swoje ciało, jak i ducha; ponadto wpaja im się wierność względem władcy. Wszystko po to, by zostać wcielonym do elitarnych oddziałów służących samemu Wiecznemu Wędrowcowi. Nigdy nie doszło do przypadku, w którym rekrut rezygnował z dalszej nauki – w trakcie wieloletniego szkolenia, adept poznaje tajemnice, których nie wolno ujawniać. Za zdradzenie sekretu szkoły, karze się śmiercią. Dopiero pasowanie na rycerza daje gwarancję, że uczeń będzie przestrzegał zasad Szponów także w czasie służby Cesarzowi.
Rycerze ze szkoły Żelaznego Szpona są niezwykle honorowi, zaś złożone przez nich przysięgi – wiążące i święte.”
Z Annału Cesarskiego, będącego darem dla Biblioteki Imperialnej
***
Broń na larpie: dozwolona jest jedynie broń bezpieczna. Rzecz jasna posiadać ją mogą wyłącznie te osoby, które zostały o tym poinformowane.
Gra opierać się będzie o mechanikę DKWDDK.
Jeżeli chodzi o ubiór, jest on hybrydą strojów średniowiecznych i renesansowych. Rozwój technologii wpłynął na modę: wszelakie magiczne fiolki zawieszone na szyi lub kule zawierające Moc, zostały zastąpione przez biżuterię nawiązującą do mechanizmów. Misterne plecenia, trybiki i śruby są czymś codziennym dla kobiet żyjących w tym świecie. Oczywiście są i takie, które wolą tradycyjne ozdoby, wysadzane drogocennymi kamieniami.