Recenzja: Gabinet Luster

Grając w pierwszą część serii larpów Narien i Arachci pod tytułem „Imaginarium”, bawiłem się naprawdę nieźle, choć miałem nieco uwag  co do przygotowania i poprowadzenia samego wydarzenia. Z zadowoleniem muszę przyznać, że druga część projektu, „Gabinet Luster”, okazała się larpem – w moim odczuciu – pozbawionym wad i bliskim doskonałości.

Przygotowania:

Jak zwykle zaangażowałem się w obmyślanie stroju i scenek w ostatniej chwili, dlatego też na wstępie chciałem podziękować Narien za wyrozumiałość i danie mi roli, do której nie trzeba było się wybitnie przygotowywać. Mim bezgłośnie dziękuje! Kończąc jednak małą dygresję, muszę zwrócić już na samym początku uwagę na to, że wydarzenie było świetnie zorganizowane i naprawdę trudno się do czegokolwiek przyczepić. Powiem nawet, że nim doszukałem się jakichkolwiek minusów, musiałem dłużej się zastanowić nad rozegranym larpem.

Na specjalną pochwałę, znajdującą się na miejscu pierwszym, zasługuje klimat. Wszystko to dzięki prowadzącej, która załatwiła salę w klubie „Jędruś”, idealnie nadającą się do tej gry. Pomysł ze zgaszeniem świateł, używaniem latarek w scenie początkowej do podświetlania twarzy mówiących, a potem zadbanie o to, by cały czas panował na sali półmrok, sprawił, że sceneria świetnie oddziaływała na wyobraźnię. Usunęło to również problem z dość nieklimatycznym otoczeniem, które stało się niewidoczne. Wstęp i zakończenie zostały szczegółowo zaplanowane, a mimo tego drugiego larp nie okazał się liniowy. Na pochwałę zasługują również gracze: w moim odczuciu dużo lepiej przygotowali zarówno stroje jak i scenki, które mieli odgrywać. Całość pracy organizacji i graczy spowodowała, że larp „Imaginarium: Gabinet Luster” był nie tylko przyjemną grą, ale i bardzo udanym widowiskiem.

Uroczym, a zarazem niedrogim akcentem okazało się wystrojenie sali w baloniki, które ponadto posłużyły jako rekwizyt przy jednym z pokazów. Warto dodać, że zarówno obecność graczy odgrywających publiczność, jak i muzyka puszczona w tle sprawiały, że można było się poczuć tak, jakby naprawdę było się w cyrku.

Moją jedyną uwagą, jeżeli chodzi o przygotowanie larpa, jest niewydrukowanie przez mistrza gry rozesłanych wcześniej mailem rozpisek „co twoja postać sądzi o innych”. Byłaby bardzo pomocna, by odświeżyć sobie informacje przed samą grą. Na obronę prowadzącej można jednak powiedzieć, że z góry uprzedziła, że nie będzie ona drukowana. Można było więc przyjąć, że obowiązkiem graczy będzie zapoznanie się z nią i zapamiętanie.

Fabuła i przebieg larpa:

Fabuła była prosta, acz nieco zakręcona, jak na cyrk przystało. Grupa dzieciaków, która niespodziewanie pojawiła się w namiocie, chciała wrócić do domu, lecz każda próba wyjścia z niego kończyła się niepowodzeniem i przeniesieniem delikwenta do innej jego części. Sami cyrkowcy borykali się z problemem dotyczącym zaginięcia ich dyrektora. Ponadto wszystkie postacie były ze sobą bardzo skonfliktowane, a jednym z ważniejszych celów było rozwiązanie owych sporów. Na końcu okazało się, że sami artyści nie istnieli naprawdę – stanowili głównie odzwierciedlenie złych emocji nieletnich widzów – i rozpłynęli się wraz z cyrkiem, kiedy dzieciaki znalazły rozwiązanie problemu. Zgrabnie zagrany epilog zakończył larpa i przygodę grupy dzieciaków.

Rysunek Nathalie, granej przez Kasię M.

Mechanika:

Tutaj powiem krótko: brak. Organizatorka nie wprowadziła mechaniki na larpa. Nie byłaby ona i tak w żadnym aspekcie potrzebna, gdyż nie doszło do sytuacji, w której cokolwiek powinno być testowane.

Plusy:

– larp performance’owy w nowej formie;
– klimat idealnie cyrkowy i absurdalny, aż do samego końca;
– ładnie przygotowane, ciekawe scenki, rozegrane w odpowiednich odstępach,
– rewelacyjne przebrania;
– brak settingu związanego z rpg (najbardziej subiektywna ocena);
– brak mechaniki.

Minusy:
– brak wydrukowanych rozpisek „co sądzisz o innych”;
– gracze średnio dopisali, jeżeli chodzi o muzykę do swoich scenek;
– nieobecność drugiego prowadzącego.

„Chcesz skrytykować larpa? Lepiej uważaj!”

Podsumowanie:

Muszę przyznać, że „Imaginarium: Gabinet Luster” należy do najbardziej udanych larpów ostatniego roku, w których miałem okazję wziąć udział. Na szczególną pochwałę zasługuje oryginalny pomysł, gdyż to pierwsze w historii Larpowni wydarzenie będące performancem, acz nie musicalem. Dzięki rozmaitym elementom klimat cyrku wypadł autentycznie. Nie zabrakło również zapowiedzianych jako realia gry absurdaliów. Larp, planowany jako eksperyment, wyszedł naprawdę świetnie.