Dwa tygodnie temu, Uther Morgrimson obwieścił zakończenie zbiórki charytatywnej i zaprosił pod krasnoludzki fort wszystkie halflingi z Sylvanii. Przedstawiciel mniejszości rasowych przy Radzie Miejskiej odczytał z nazwiska szlachetnych darczyńców, a następnie z pomocą Kompanii rozdał pośród kilkudziesięciu przybyłych jedzenie, wino, a także słodycze dla dzieci. Niziołki zareagowały bardzo entuzjastycznie, wzniesiono kilka okrzyków na cześć krasnoluda. Większość zjadła i wypiła otrzymaną pomoc już na miejscu, a część świętowała pod fortem aż do rana.

Kiedy linia Waldenów wymarła, Sylvania po raz kolejny pogrążyła się w wojnie domowej. Tym razem jednak ogniem sporu nie był konflikt religijny, lecz walka o tron Baronii. W przeciągu miesiąca potęga Kasslerów padła, a Kristoff von Fennwart, jak się wydaje odbudował potęgę swojego rodu, łapczywie wyciągając dłoń po coraz więcej władzy. Gerda von Ossenbach jak zwykle zaś małymi krokami powiększa swoje wpływy. Czy to jednak jedyni, którzy pragną sięgnąć po dziedzictwo Waldenów?

Wesele wcale nie musi zwiastować radosnych dni i stabilizacji. Pogrzeb zaś może nie być zwiastunem końca, lecz zapowiedzią czegoś nowego. Intrygi, gry i machinacje, które wcześniej nieśmiało czaiły się w cieniu zostały zastąpione śmiałymi ruchami, manewrami wojskowymi, otwartymi przemowami i oskarżeniami. Nadszedł czas zmian, a każdy ruch może oznaczać zarówno tron, jak i grób.

Prości ludzie powiadają, że czerwony księżyc zwiastuje jakieś nieprawości czynione wśród arystokracji Sylvańskiej. Mówi się o klątwach, które mają spaść na krainę, a ku zaskoczeniu, zgodni są co do tego zarówno czciciele Sigmara i Morra, jak i wyznawcy starej wiary. Księżyc czarowników albowiem pojawiał się na niebie zawsze wtedy, kiedy czyniono jakieś plugawe zło i czczono Chaos.