…czyli opowieść o zakazanej miłości z wojną w tle. Zapraszamy na larpa odbywającego się na tegorocznym Orkonie, największym i najstarszym konwencie gier terenowych w Polsce. Larpownia.pl ma przyjemność tworzyć jedną z jego atrakcji na rok 2012. Będzie to też pierwszy larp orientalny odbywający się w historii zjazdu. Honor i chwała czekają właśnie na Was.
Komputer niestrudzenie rysował czerwone i błękitne linie, odzwierciedlające masy wirującego gazu. Biegnące pod mapą burzy oznaczenia na bieżąco informowały o jej składzie. Po sąsiednim monitorze powoli sunęła kula symbolizująca Ganimedesa. Wskazówki przyrządów w kokpicie drżały lekko, jak w niespokojnym śnie, ale to oznaczało tylko tyle, że nic złego się nie dzieje. Nie było przecież realnych powodów do zmartwień – były tylko efektowne, czerwone błyskawice przecinające odległy o miliony kilometrów cyklon o średnicy większej niż Ziemia.
Na naszej grupie na facebooku trwa ankieta na temat dalszego rozwoju serwisu Larpownia.pl oraz planów krakowskiego środowiska larpowego. Choć do jej zakończenia pozostało jeszcze parę dni, już widać, że najczęściej wybieraną opcją jest ?Kliknij tutaj, jeżeli chciałbyś/chciałabyś pomóc w rozwoju Larpowni?, z czego wnioskować można, że wielu z Was chętnie przyczyniłoby się do rozkwitu naszej inicjatywy ? być może jednak nie wszyscy macie pomysł, jak to zrobić. Postanowiliśmy przedstawić Wam niezobowiązującą propozycję…
Brak w polskim fandomie LARP-ów w naszej swojskiej, a jakże bogatej konwencji: świecie wiedźmina Geralta stworzonym przez Andrzeja Sapkowskiego. Pora to zmienić! Dlatego też informujemy i zapraszamy wszystkich na kilkudniową grę terenową w Byczynie, 22-24 czerwca. Zjazd ma rewelacyjną cenę i bardzo wysoki standard zakwaterowania. Więcej informacji znajdziecie na stronie wiedzmin.larp.pl. Nie powinno Was tam zabraknąć!
Panie i Panowie. W zasadzie chyba bardziej wypadałoby powiedzieć: wadery i basiory! Trwa rekrutacja do zbliżającej się coraz większymi krokami dramy Shadows of Poland w Krakowie. Z tego też powodu, w ramach przygotowań do niej, pragniemy zaprosić Was na prelekcję na temat systemu Werewolf: the Forsaken.
Przez ostatni rok tutejsi Cahalithowie przepowiadali, że nadszedł czas, kiedy wielu wilczej krwi przejdzie swoją Pierwszą Przemianę. Nikt jednak nie został odnaleziony przez tutejszych Uratha. Stary i dumny alfa Kościanych Cieni, Eugeniusz Karwowski, znany również jako Siwy Cerber, opamiętał się i zaproponował wszystkim z Ludu spotkanie i rozejm. Wiedział, że tylko zjednoczenie się może pomóc opanować pogarszającą się z dnia na dzień sytuację. Pojawił się ktoś obcy, kto dostrzegł słabość krakowskich wilkołaków.
Stare legendy mówią, że najsilniejszym duchowo miejscem w Krakowie był niegdyś Święty Gaj, gdzie czczono starego, pogańskiego boga. Wieki temu wycięto go z nieznanego chyba już nikomu powodu, by wybudować na nim kopiec, być może miejsce spoczynku samego Kraka. Strzeżony przez setki lat przez starych mędrców, rzucał cień na kolejne pokolenia starego miasta.
Najpierw widać tylko zielone ślepia, rozbłyskujące w ciemności zaułka. Potem pojawiają się wąsy i uszy – sterczące, płaskie, nadszarpnięte. Na końcu pręży się ogon, puszysty, miękki, poruszający się dystyngowanie to w lewo, to w prawo. Gdzieś pomiędzy wąsami i ogonem znajduje się część właściwa kota, kot w stanie czystym. Wokół otwiera się coraz więcej żółtych i zielonych oczu. Ulicę zaczyna wypełniać miękki, tłumiony szmer dziesiątek kocich łap, kiedy ze sprężystą gracją, pręgowana, cętkowana, wielobura kocia gromada przemierza miasto, udając się najwyraźniej w bardzo konkretnym kierunku.
Zakończył się pierwsza opowieść, początkowy rozdział naszej historii. Treshold przestało być zwyczajną knajpą, gdzie można było przyjść, zabawić się i odpocząć. Teraz chyba już tylko niewielka część stałych bywalców klubu wątpi w istnienie wampirów, które postanowiły się tutaj zadomowić. Co zamierza zrobić z tym nowa właścicielka, niejaka Nicola Adler? Co się stanie z nieobecną od dłuższego czasu barmanką, która ma swoje mieszkanie tuż nad lokalem? Właśnie tam w najbliższym czasie będzie więcej zamieszania, niż można byłoby się spodziewać.
Być może spoglądają w niebo. O tam, widzisz? Jeden z nich krzyczy… A my nie możemy dosłyszeć słów. Być może przygotowują się, by zostawić wszystko, co do nich należy. Być może zaczynają, powoli i tak naprawdę zaczynają wierzyć… Kierują się na górę ponad wioską, żeby tam czekać na koniec świata.